Rozdział 40

/pięć dni później/
Wróciłam do domu. Nareszcie. Codzienny widok szpitala już mnie przytłaczał. Nie miałam już gipsu, lecz jeszcze trochę kuśtykałam. Lekarz kazał mi oszczędzać nogę, ale i tak go nie posłuchałam. Chodziłam cały czas po mieszkaniu, dziewczyny nie mogły tego znieść.
- Usiądź wreszcie, musisz odpocząć. - powtórzyła po raz setny Alice. Od czasu wypadku praktycznie u nas mieszkała.
- Nie mogę, OK ? Idę się przejść ... - wzięłam kurtkę i poszłam.
W parku praktycznie nikogo nie było. Kilka starszych pań rozmawiało ze sobą na ławce, mały chłopiec bawił się latawcem. Usiadłam na ławce i patrzyłam przed siebie, nic innego nie miałam do roboty.
- Hej .. - usłyszałam za sobą kobiecy głos. Odwróciłam się i zobaczyłam ... Ashley !
- Czego chcesz ?? - nie miałam najmniejszej ochoty z nią rozmawiać.
- Słyszałam co się stało.. - zaczęła - I chciałam ci powiedzieć że mi przykro, współczuje. 
- I myślisz że co, nagle ci to wszystko wybaczę ? - aż wstałam z miejsca - Zostaw mnie...
- Proszę cię, czekaj, chcę cię przeprosić, jeśli jest coś co mogłabym dla ciebie zrobić to ...
- Najlepiej idź sobie, to jest jedyna, dobra rzecz, którą możesz dla mnie w tej chwili zrobić - wykrzyknęłam. Odwróciła się na pięcie i poszłam. Nie chciałam wracać jeszcze do domu. Szłam ulicą, tak po prostu bez celu. Nie liczyłam czasu, ale wie że musiałam tak chodzić co najmniej godzinę. W końcu, zaczęło się robić zimno i skierowałam się w stronę domu. 
- Kogo my tu mamy - jeszcze tylko jego mi tu brakowało.. - Jak tam twój kochaś ?
- Odwal się Jake... - powiedziałam nawet się nie odwracając.
- Jak miło, pamiętasz mnie - mogłam się założyć że się uśmiechał
- Czego chcesz ?? - w końcu odwróciłam się do niego twarzą. Miałam rację, szczerzył się jak jakiś klaun.
- Naprawdę szczerze ci współczuje... - oczywiście zaciesz nie schodził mu z gęby.
- Zostaw mnie, mało ci ?! Wiedziałam że jesteś kretynem, ale sądziłam że masz jakieś uczucia... Teraz wiem że nie masz nawet serca. Odjedź - odwróciła się od niego i poszłam do domu. Na szczęście była blisko. Nie zniosłabym jeszcze jakiegoś spotkania z kimkolwiek. Ze złością trzasnęłam drzwiami i poszłam do swojego pokoju. Spojrzałam na zegar. Była 14:00. o piętnastej miałyśmy pójść do szpitala, wszyscy Alice, Carlos, Bella, James, Kendall i ja. Usiadłam na łóżku. Chciałam jak najszybciej pójść do Logana. Dziewczyny były u chłopaków więc zostawiłam im liścik. Szłam pieszo. Mimo że nie chciałam nikogo spotkać, wolałam nie jechać autem. Do szpitala doszłam w kwadrans. Wjechałam windą na ostatnie piętro budynku i skierowałam się do sali Logana. Kiedy dotarłam na miejsce, jego tam nie było. Pielęgniarki akurat miały przerwę, więc poszłam spytać się lekarza o co chodzi. 
Zapukałam do gabinetu. 
- Proszę ! - usłyszałam głos zza ściany. Weszłam nieśmiało do środka. - Witam, w czym mogę pomóc ?
- Witam, chciałabym się zapytać, gdzie leży teraz Logan Henderson ? - lekarz popatrzył na mnie ze strachem w oczach. Spojrzał na swoją teczkę. Wydało mi się to dziwne, ale nie sądziłam że ma jakieś znaczenie. Wstał i podszedł do okna.
- Pan Henderson... - zaczął i zwrócił się w moją stronę - Pan Henderson nie żyje...

Da, da daaam ..
Ktoś się spodziewał takiego końca .?  / Mrs. Henderson ^^